B♭ versus B

Jeszcze w okresie Średniowiecza uzgodniono nazwy literowe dźwięków. Były to początkowe litery alfabetu:
A B C D E F G (H I J K L M …)

Nazywanie rozpoczynano od dźwięku A – pierwszego stopnia skali minor naturalnej (Eolskiej).

W niektórych krajach, także w Polsce, na oznaczenie skali Major od C używano poniższych liter:

Łatwo zauważyć, że dźwięk pół tonu niższy od C oznaczany był na dwa sposoby: „B” lub „H”.

Nazwy literowe były niewygodne do śpiewania – ustalono wygodniejsze nazwy:
Do (Ut) Re Mi Fa Sol La Si – stąd nazwa „solmizacja”.

Zatem dźwięk (lub akord) o półton niższy o dźwięku C nazywany bywa „B”,”H” lub „Si”. .

Z uwagi na bogactwo anglosaskiej literatury muzycznej oraz tradycję – zdecydowałem się przyjąć terminologię, którą posługują się niemal wszyscy muzycy na całym świecie:

dźwięk i akord pół tonu niższy od C to „B”;

dźwięk i akord cały ton niższy od C to „B♭”.

Sprawa dotyczy zarówno dźwięków, jak i akordów.
I tu proponuję zwrócić baczną uwagę: o ile zagranie błędnej nuty „B♭” zamiast „H” nie grozi poważniejszymi konsekwencjami, to już w przypadku akordów – może być bolesne.

Taką zasadę przyjąłem także w moich pracach dotyczących improwizacji.

Odwołując się do polskich wydawnictw lub w niektórych innych sytuacjach, może się zdarzyć, że będę używał nazwy „H”. Proszę o wybaczenie tej niekonsekwencji.

Natomiast nigdy na oznaczenie dźwięku „B♭” nie użyję symbolu „B” bez bemola.

O ile w pisowni będziemy przestrzegać angielskiego „B” zamiast polskiego „H”, to w wymowie byłoby to niezręczne (mówienie „bi-flat” zamiast „be”). Dlatego, wymawiając je głosem, proponuję używać nazw „B(♭)” i „H” („be” i „ha”).

Reasumując, jeśli zobaczysz oznaczenie „B”, „B(♮)” lub „H” – zawszę będzie chodzić o dźwięk pół tonu niżej od C.
Dźwięk o cały ton niżej od C będzie oznaczany „B♭” lub „B(♭)”.