Przedęcie

Stroik saksofonu zbudowany jest najczęściej z elastycznej trzciny, przytwierdzonej do ustnika za pomocą ligatury. Tworzy z ustnikiem saksofonu szczelinę, w którą wdmuchiwany jest strumień powietrza.
Strumień powietrza szczelinę tę rozszerza, dopóki sprężystość stroika nie zrównoważy siły wdmuchiwanego powietrza i stroik nie ograniczy tej szczeliny. Po osiągnięciu skrajnego wychylenia stroika, siła pędu wdmuchiwanego powietrza ponownie odchyla stroik. Przepływ powietrza przez szczelinę stroika z ustnikiem można kontrolować na dwa sposoby:
– poprzez zmianę siły pędu powietrza (zwiększanie siły zadęcia),
– poprzez zmianę wielkości szczeliny za pomocą nacisku dolnej wargi,
– poprzez kombinację dwóch powyższych.
W miarę stopniowego zwiększania siły pędu powietrza przez szczelinę i jednoczesnego zmniejszania szczeliny wzmocniony może być różny ton harmoniczny szeregu harmonicznego danej długości piszczałki. Taką technikę nazywamy przedęciem.
W celu łatwiejszego i bardziej precyzyjnego osiągania przedęcia oktawowego saksofon wyposażony został w dwie klapy oktawowe.  Z punktu widzenia akustyki muzycznej jest ono niezwykle skomplikowane. Z uwagi na udział drewna stroika, warg muzyka i ciśnienia wydychanego powietrza – z powodu braku powtarzalności i różnych warunków – niezwykle trudne w badaniach naukowych. Opisując przedęcie oktawowe na saksofonie nie sposób uniknąć niejednoznacznej terminologii opartej na wrażeniach, odczuciach. Zagadnienie przedęcia oktawowego, tak istotne w aspekcie gry na saksofonie, jest niestety często pomijane w czasie nauki gry na tym instrumencie, zwłaszcza w jego początkowym etapie. Praktyka pedagogiczna udowadnia, że ćwiczenia w wydobywaniu alikwotów owocują poprawą gry już w początkowej fazie nauki.