Ben Webster

Ben Webster był amerykańskim saksofonistą jazzowym, który urodził się 27 marca 1909 roku w Kansas City, Missouri, i zmarł 20 września 1973 roku w Amsterdamie, w Holandii. Był jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych saksofonistów tenorowych w historii jazzu.

Webster zaczął grać na klarnecie i saksofonie altowym jako młody chłopiec. W latach 30. przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie zyskał uznanie jako wybitny muzyk sesyjny, współpracując z takimi muzykami jak Cab Calloway, Fletcher Henderson czy Benny Carter.

Najbardziej znany związany był z orkiestrą Duke’a Ellingtona, do której dołączył w 1940 roku. Jego pełne ciepła i bogate brzmienie saksofonu tenorowego stało się nieodłącznym elementem dźwięku orkiestry Ellingtona. Współpracował z Ellingtonem przez wiele lat, ale opuścił zespół w 1943 roku, by skupić się na swojej karierze solowej.

W latach 40. i 50. Ben Webster nagrał wiele znakomitych albumów jako lider, często w duecie lub kwintecie. Jego gra była pełna ekspresji, emocji i głębi, co sprawiało, że jego solówki były niezapomniane. Jego albumy, takie jak „Soulville” czy „The Soul of Ben Webster”, uważane są za klasyki jazzu i nadal cieszą się dużą popularnością.

Po wielu latach spędzonych w Stanach Zjednoczonych, Webster przeniósł się do Europy w 1964 roku i osiedlił się w Kopenhadze, gdzie kontynuował nagrywanie i koncertowanie. W Europie również znalazł nowych muzykalnych partnerów i zyskał uznanie europejskiej publiczności.

Ben Webster był jednym z najbardziej wyrazistych przedstawicieli tzw. „velvet sound”, czyli miękkiego, aksamitnego brzmienia na saksofonie tenorowym. Jego muzyka miała duży wpływ na wielu młodszych saksofonistów, a jego styl i technika są nadal studiowane i podziwiane przez wielu muzyków.

Jego życie i twórczość zostały uwiecznione w licznych albumach studyjnych i koncertowych, a Ben Webster pozostaje jednym z największych i najbardziej szanowanych jazzowych saksofonistów w historii muzyki.