Zadęcie

Saksofon jest instrumentem niezwykle wszechstronnym. Występuje niemal we wszystkich gatunkach muzycznych i składach. Od orkiestry dętej, dla której został stworzony, do orkiestry symfonicznej. Gra muzykę klasyczną i estradową. Ludową i współczesną.
Przy tak dużej różnorodności stylistycznej i sposobów zastosowań, technika gry ulega stosunkowo niewielkim (na przykład w porównaniu z gitarą) modyfikacjom. Najważniejsza z nich dotyczy techniki zadęcia.
Istnieje wiele definicji zadęcia. Larry Teal (L.Teal, The Art of Saxophone Playing) definiuje je jako uformowanie ust wokół ustnika z uwzględnieniem wszystkich czynników fizycznych wpływających na produkcję dźwięku: mięśni warg, policzków, języka i struktury kostnej twarzy.

Terminem zadęcie oznacza się sposób uformowania warg, jamy ustnej, języka, szczęki i mięśni otaczających usta, a także toru powietrza.
Istotą zadęcia jest objęcie ustnika ustami w taki sposób, żeby
jak najwięcej powietrza zostało wykorzystane do tworzenia dźwięku, a
także dostarczenie stałego ciśnienia do drgającego stroika.

Wargi, mięśnie twarzy, pozycja języka układ zębów powinny być tak dostosowane, żeby utrzymać pełną kontrolę nad dźwiękiem i frazą.
To dzięki zadęciu saksofon jest instrumentem pełnym wyrazu, przenosi nastroje muzyka, reaguje na najmniejsze zmiany ciśnienia i napięcia
ust, może śmiać się i płakać. To zadęcie pozwala wykorzystać całą paletę niuansów, szeptu piano i krzyku forte, a także całą masę
cieni i półcieni, nastrojów muzyka. Prawidłowemu zadęciu nie powinny towarzyszyć grymasy twarzy, wydymanie policzków, ruchy szczęk czy podbródka.

Zwłaszcza przy zmianie rejestrów (w środku skali) wielu saksofonistów mimowolnie koryguje różnice w brzmieniu dźwięków, zmieniając układ szczęk i napięcie mięśni.
Prawidłowe zadęcie nie powinno łączyć się także z bólem czy poprzecinaną od zębów dolną lub górną wargą. Jeśli tak się dzieje – należy sprawdzić dlaczego.

Ważną cechą zadęcia saksofonowego jest ustalenie położenia zębów i warg względem ustnika. Przednie zęby należy położyć lekko na ustniku, mniej więcej w jednej trzeciej długości pochyłej części ustnika.
Siła nacisku przednich zębów powinna być nieduża. Jeżeli przegryzasz gumki lub robisz zębami ślady na tafli ustnika – musisz zweryfikować siłę nacisku. Zbyt silny nacisk wzmacnia mięśnie żuchwy, co może byc powodem bruksizmu.