Historia firm saksofonowych

Bazą do wpisów o firmach saksofonowych są informacje zamieszczone na stronach producentów saksofonów. Należy mieć świadomość, że zamieszczone tu wpisy mogą zawierać informacje niepełne lub uproszczone, a także błędne, z powodu różnic występujących w źródłach. I tak jak w przypadku historii saksofonu, dokładne poznanie wiarygodnych treści wymagałoby długich studiów. Zachęcam do poznania historii firm saksofonowych poprzez odwiedzanie ich witryn internetowych
W ostatnich latach wiele firm o długoletniej historii zmieniło właścicieli. Dla przykładu, założona w 1885 roku rodzinna firma Henri Selmer Paris została w 2018 roku sprzedana Argos-Wityu.

Po wynalezieniu saksofonu, saksofony produkowano pod nazwą „Adolf Sax”. Od 1928 do 1935 saksofony marki „Adolf Sax” produkowała firma Selmer. Po roku 1935 historia saksofonu łączy się ściśle z historią różnych firm je produkujących.

Selmer

Historia Selmer Company sięga lat dwudziestych XX wieku, kiedy to firma Selmer rozpoczęła produkcję saksofonu Selmer model 22, bogato zdobiony i grawerowany. Modele tej serii noszą numery do 10000.
Kolejny saksofon Selmera – Model 26 był już skromniejszy w ornamentyce i cechował go bardziej matowy dźwięk.
Następne saksofony Selmera umieszczały klapy najniższych dźwięków po prawej stronie instrumentu, stosowały ulepszony mechanizm klapy oktawowej, inkrustowały macicą perłową klapę G#, która od teraz była płaska. Selmer produkował głównie saksofony altowe i tenorowe. Kolejny model Dorsey Model nie cieszył się już tak dużym zainteresowaniem. To saksofony produkowane z numerami od 26000 do 27500, z wygrawerowanym nazwiskiem Jimmy Dorseya.
Kolejne modele saksofonów Selmera cieszyły się większym zainteresowaniem. Nazywały się Super Actions Balanced Actions lub po prostu Super. Oznaczane były numerami od 28000 do 50000 i uważane powszechnie za najlepsze saksofony Selmera, aż do legendarnych Mark VI. z roku 1956
Selmer Mark VI podbił on świat saksofonowy i przez wiele lat był niekwestionowanym królem saksofonów. Grali na nim niemal wszyscy wielcy saksofoniści.
W latach siedemdziesiątych Selmer skonstruował dosyć nieudane modele Mark VII, a później Superaction i Super 80 series II, które, chociaż miały pewne nowatorskie rozwiązania techniczne, odwróciły jednak wielu muzyków od tej marki.
Dopiero koniec lat dziewięćdziesiątych przyniósł udane modele Selmer Reference, będące kontynuacją modelu Mark VI.
Selmer francuski:
Modele 22 (1922–1925)
Modele 26 (1926–1929)
Modele 28 (1928–1929)
Selmer Adolphe Sax (1929–1935)
New Largebore (1929)
Super „Cigar Cutter” (1930–1932)
Super (1932–1933)
Radio Improved (Super) (1934–1938)
Jimmy Dorsey Model (Super) (1935–1938)
Balanced Action (1936–1947)
Super Action (1948–1953)
Mark VI (1954–1975 – alt i tenor, po 1980 – wszystkie typy saksofonów)
Mark VII (1974–1980)
Super Action 80 (1980–1985)
Super Action 80 Serie II (od 1985)
Serie III (od 1994)
Reference 54 / Reference 36 (od 2000)
Edition Limitée (2014–2015)
Axos (od 2015)
Supreme (od 2021)
Selmer amerykański:
Deville
Adolphe
Signet
Bundy

Conn

Pierwszy saksofon firma Conn wyprodukowała około roku 1889. Fabryka mieściła się w Elkhart w stanie Indiana.
Założycielem fabryki był Charles Gerard Conn, w 1892 roku wybrany do Kongresu USA, dzięki czemu zrealizował zaplanowaną przez siebie ideę, że każdy pułk wojska powinien mieć swoją własną orkiestrę dętą. Dzięki temu stał się czołowym dostawca instrumentów do armii USA.
Saksofony Conna były wypadkową wiedzy holenderskiego wirtuoza saksofonu, Edwarda Lefebre i Ferdynanda Bueschera (zatrudnionego w manufakturze Conna od 1876 roku). Lefebre, który był osobistym przyjacielem Adolfa Saxa i grywał zresztą na instrumentach produkcji Saxa, osiadł w USA w roku 1872.

Sztandarowym modelem saksofonu Conna był, nagradzany na wystawach – model „Wonder”. Jego różne odmiany (New Wonder, American First, Victor New Wonder) cieszyły się w USA popularnością.
W 1911 Conn wprowadził po raz pierwszy do produkcji zakrzywiony sopran, ulepszony mechanizm klapy oktawowej, wysokie F dla altu i tenora oraz kilka klap trylowych.
W 1915 roku model „New Invention” zdobył złoty medal na wystawie Panama-Pacific Exchibition w San Francisco.
W owym czasie oferował saksofony w dwóch strojach: A=440 i A=457 Hz.
W roku 1916 Conn wprowadził dodatkowe innowacje, m.in. podkładki pod spoiwo słupków, toczone otwory pod klapy i inne.
Lata 1925- 1955 to złota era w historii zakładów Conna. Produkował instrumenty nowoczesne i piękne. Saksofony były często dziełami sztuki – bogato zdobione, inkrustowane, malowane.
W roku 1931 pojawiły się w saksofonach Conna pady z rezonatorami, regulowane śruby i całkowicie nowy mechanizm górnej klapy oktawowej, umieszczany u spodu szyjki, co miało chronić przed uszkodzeniami mechanicznymi.
W roku 1938 pojawiło się jeszcze jedno nowatorskie rozwiązanie: wynaleziony przez Haugh Loneya system dostrajania instrumentu bez ściskania korka na fajce.
Do roku 1955 pojawił się jeszcze znany model „Constellation”, później firma Conn nie wytrzymała konkurencji z saksofonami europejskimi i japońskimi.

Od 1955 nie produkuje modeli profesjonalnych, koncentrując się wyłącznie na modelach szkolnych, do nauki gry.
Przykładowe modele saksofonów Conna:
Abbott Premier
American Hagar
American Perfecto
American Triumph
Bandmaster
Bruno
Bruno
Bundy
Cavalier
Cole & Dunas
Continental Colonial
Continental
Elkhart
Grand Opera
Gretsch
Gretsch
Hamilton
Harry Pedler
Harwood
Horace
Jenkins
Jenkins
Kalashen’s Kleartone
La Pacific
Lefleur
Liberty
Olympian
Pan American
Perfacktone
Perfection
Pride
Sears & Roebuck
Selmer New York
Selmer US
Supertone
Symphony
Vega
Velvetone
Werlein Special
Wurlitzer
Xcelo
York

Buescher

American Artist
American Capitol
Artist
Buescher
Bundy
Cafaro Special
Carl Fischer
Crusader
Elkhart
Elkhorn
Getzen
Harwood Professional
Legionnaire
Lyon & Healy
Royal Artist
Selmer New York
Selmer US
Sherwood
Silvertone
The Yankee
USA
Vega
Vocotone
Weymann
Windsor
Wolverine
Wurlitzer

Firmę Buescher Band Instrument Company założył Ferdinand August „Gus” Buescher. W 1876 r. rozpoczął pracę w fabryce instrumentów muzycznych Conn. W 1888 roku wyprodukował pierwszy prototyp saksofonu Conna.

Od 1890 roku, będąc jeszcze zatrudnionym u Conna, prowadził własny sklep metalowy, a od roku 1893 roku otworzył Buescher Manufacturing Company, która produkowała instrumenty muzyczne i inne wyroby metalowe.
W 1894 roku jego firma rozpoczęła produkcję saksofonów, stając się głównym konkurentem Conna. W 1904 roku firma została zreorganizowana i przemianowana na Buescher Band Instrument Company, kładąc nacisk na produkcję instrumentów muzycznych, zwłaszcza saksofonów.

Sztandarowym modelem była rodzina saksofonów sygnowana nazwą „True Tone”.
Saksofony Bueschera stały się charakterystyczne dzięki zatrzaskowym padom (opatentowanym przez Bueschera w 1921 roku), oraz wkręcanym pozłacanymi sprężynami, wprowadzonymi pod koniec 1931 r.
W latach dwudziestych Buescher wytwarzał również niewielką liczbę saksofonów prostych (straight): sopranów, altów i tenorów. Buescher pozostał wierny tradycji Adolphe Saxa, zyskując przychylność klasycznego saksofonisty Sigurda Raschera.
Wraz z nastaniem ery Swingu (lata trzydzieste XX w.), Buescher kierował ofertę do muzyków orkiestr tanecznych i muzyków jazzowych, modyfikując swój model Aristocrat i wypuszczając „Model 400” „Top Hat & Cane” w 1940 roku.
W 1963 roku firma została sprzedana firmie Selmer, produkując instrumenty szkolne i studenckie „Selmer Bundy”, wycofane przez Selmera w 1983 roku.

Modele i numery seryjne saksofonów Buescher:

True Tone – Buescher Manufacturing Co. Lata: 1894 – 1904	True Tone – Buescher Band Instrument Co. Lata: 1904 – 1933	New Aristocrat Lata: 1932 – 1935
Aristocrat – series I „Art Deco” Lata: 1935 – 1941	Aristocrat series II „Big B” Lata: 1940 – 1951	400 Top Hat & Cane Lata: 1941 – 1960
Aristocrat series III – „Post Big B” Lata: 1951 – 1963	Super 400 & standard „400” Lata: 1959 – 1978	Aristocrat – series IV „Selmer” Lata: 1963 – 1983

King

KING
Cleveland
Gladiator
H. N. White
American Standard
Firma „King Musical Instruments” (założona jako firma „HN White Company”) założona została w roku 1893 w Cleveland, Ohio, przez rzemieślnika i grawera Hendersona White’a’. Od 1980 roku, prawa do nazwy King należą do Conn-Selmer, Inc.
Początkowo firma produkowała instrumenty dęte blaszane, Pierwsze saksofony importowała (od 1908 roku) Był to saksofon marki Evette & Schaeffer od Buffet Crampon Company.
Po utracie praw do importu produktów Buffet na rzecz Carla Fischera z Nowego Jorku w 1910 roku, White zaczął importować saksofony z czeskiej prowincji Cesarstwa Austro-Węgierskiego, od firmy V. Kohlert.
I wojna światowa przerwała dostawy saksofonów z Europy.

W 1915 r. rozpoczęto prace nad projektem własnego saksofonu. Saksofon altowy King został wprowadzony w 1916 r. King uzyskał kontrakt rządowy, a całą produkcję saksofonu w latach 1916 – 1918 sprzedano armii amerykańskiej. W czerwcu 1919 roku rozpoczęto produkcję saksofonu tenorowego. W 1922 roku do linii dodano zakrzywiony sopran, baryton i sopran C.

W 1924 roku King wprowadził linię New Series. Instrumenty te kontynuowały wiele cech poprzednich instrumentów Kinga, ale pojawiły się też innowacje: szerszy klawisz Gis i ulepszona klapa oktawowa.Na uwagę zasługuje wręcz artystyczne wykończenie czary głosowej grawerowanymi ornamentami.
Także w 1924 roku wprowadzono do produkcji słynny saksofon King Saxello, łączący brzmienie prostego sopranu z emisją dźwięku saksofonu zakrzywionego.

Słynny King Saxello został wprowadzony we wrześniu 1924 roku, próbując rozwiązać problemy związane z prostymi i zakrzywionymi rogami sopranowymi tamtych czasów. W swoim zgłoszeniu patentowym (patent USA 1549101, udzielony 2 listopada 1926), Henry Dreves opisuje zakrzywiony sopran jako problematyczny w okolicy smyczka i niewygodny w grze. Dalej stwierdza, że ​​prosty sopran jest lepszy akustycznie, ale jest również niewygodny w swojej pozycji do gry. Jego rozwiązaniem była zakrzywiona szyja i dzwonek zakończony pod kątem prostym na prostym sopranie. Na dzwonie nie było żadnych dziur tonowych, a na szyi była tylko górna oktawa pip. Na instrumencie można było grać na pasku na szyję, wspartym na nodze gracza lub z opcjonalnym (bardzo rzadkim!) Stojakiem w kształcie litery V.

King ponownie zmodernizował linię w 1930 roku i wprowadził dwadzieścia dwa ulepszenia w stosunku do poprzednich modeli. Zmiany te dotyczyły głównie różnych lokalizacji otworów tonowych w dolnym stosie oraz zmiany rozmiaru innych otworów tonowych i ruchu pipety oktawowej w celu dostosowania do nowego ustnika zaprojektowanego przez Kinga, który miał większą komorę tonową. Model ten został nazwany Voll-True i może być dość trudny do gry z dokładną intonacją, jeśli używany jest ustnik o małej komorze.

W 1932 roku wprowadzono nowe modele altowe i tenorowe, znane jako rogi Voll-True II. Są to bardzo ładne instrumenty, z klawiszami dzwonkowymi montowanymi po prawej stronie, większymi klawiszami dłoni, śrubami regulacyjnymi dla niektórych wysokości klawiszy, wyeliminowaniem filcowych zderzaków, osłoną odzieży, pływającą oktawową miseczką na klucze i źle przemyślanym mechanizmem, który wyeliminował wysokie Klawisz E. Alt zadebiutował w październiku 1932 roku, a następnie w grudniu na tenor. Baryton został pokazany w lipcu 1933 roku.

W 1935 roku Voll-True II został zasadniczo przemianowany na Zephyr. Te rogi wydają się być takie same, a nawet miały ten sam numer katalogowy. Na szczęście King miał mądrość, aby porzucić mechanizm wysokiego E Voll-True II i użyć konwencjonalnego układu trzech klawiszy dla chromatycznego B-flat, chromatycznego C i wysokiego E. Około 1940 roku rogi Zephyr uzyskały „szyjkę gniazda ”, Który miał na celu zmniejszenie nieszczelności w stawie między szyją a tułowiem. To naprawdę wielkie waltornie, jedne z najpiękniejszych tamtej epoki, z niezwykle pełnym głosem. King poszedł o krok dalej w motywie Zephyr w 1939 roku dzięki Zephyr Special. Te rogi miały solidne srebrne szyje, wygrawerowane na niektórych kluczach i inny otwór. Do klawiszy palmowych i bocznych dodano również akcenty z masy perłowej.

Po drugiej wojnie światowej King wprowadził legendarny Super 20. Wczesne egzemplarze były zasadniczo Zephyr Specials z bardziej wyszukanym grawerem, ale z inną szyjką. Ta szyjka, zaprojektowana przez Freda Meyera (patent USA 2533389 udzielona 12 grudnia 1950 r.), Miała zapewnić lepsze uszczelnienie i lżejsze działanie i stała się znakiem towarowym Super 20. Początkowy bieg Super 20 miał haczyk z trzema pierścieniami. Zephyr Special i klawisze z masy perłowej. Lewy gromadka różowa została zmieniona wokół numeru seryjnego 300 000, a szyjka ze srebra standardowego stała się opcją około 340 000. Zrezygnowano z wykończeń z masy perłowej, ale udostępniono baryton Super 20. Srebrna szyjka była standardem na barytonie i widziałem taką ze srebrnym dzwonkiem. Szyjka gniazda została usunięta około 390 000 i przy 426, 000 produkcja została przeniesiona z Cleveland do nowego zakładu w Eastlake w stanie Ohio. Mechanizm podwieszonej oktawy został przerwany, a te rogi są ogólnie uważane za gorszej jakości i nie są tak pożądane. King tracił pieniądze na każdym wyprodukowanym Super 20, a linia została wycofana w 1975 roku. Istnieją jednak wiarygodne raporty o tubach Super 20 z wysokimi numerami seryjnymi wskazującymi na późniejsze daty produkcji. Mogę tylko przypuszczać, że instrumenty te powstały z pozostałych zapasów części. istnieją wiarygodne doniesienia o tubach Super 20 z wysokimi numerami seryjnymi wskazującymi na późniejsze daty produkcji. Mogę tylko przypuszczać, że instrumenty te powstały z pozostałych zapasów części. istnieją wiarygodne doniesienia o tubach Super 20 z wysokimi numerami seryjnymi wskazującymi na późniejsze daty produkcji. Mogę tylko przypuszczać, że instrumenty te powstały z pozostałych zapasów części.

Od 1960 do połowy 1980, King importował linię saksofonów Marigaux z SML we Francji. Te rogi były modelami złotego medalu SML (bez walcowanych otworów tonowych) i były sprzedawane społeczności klasycznej. Na nich wygrawerowano logo Kinga, a późniejsze egzemplarze wyposażono w wysoki klawisz Fis. Są SML we wszystkich oprócz nazwy i nie ma w tym nic złego!

W 1995 roku King podekscytował świat saksofonów, prezentując model Super 21, który był wystawiany na różnych wystawach. Wykonano kilkanaście takich rogów (pod kierunkiem kanadyjskiego mechanika Johna Wier) i zdecydowano o zaprzestaniu dalszego rozwoju lub produkcji. Te rogi reprezentowały naturalną ewolucję Super 20, ale ekonomii po prostu nie było.

Obecnie King produkuje tylko saksofony studenckie .

Od 1917 firma rozpoczęła produkcję własnych saksofonów, zatrudniając około dwustu wykwalifikowanych (i o zacięciu artystycznym) pracowników.

Po przejęciu Cleveland Musical Instrument Company (1925), firma White’a sprzedawała modele szkolne „Cleveland” i „American Standard” oraz profesjonalne – „King”.

Henderson White zmarł w 1940. Po jego śmierci firmę prowadziła jego żona, później z córką. W czasie II wojny światowej firma produkowała części do radarów dla marynarki wojennej.

W okresie międzywojennym firma była wiodącym producentem saksofonów na rynku amerykańskim.
Saksofony Kinga miały kominy z otworami na lutowanie , które mają znaczące zalety zarówno w stosunku do lutowanych, jak i ciągnionych używanych przez innych producentów. Lutowanie było również stosunkowo kosztownym procesem. Król Saxello był saksofon sopranowy z krzywą spadkową w pobliżu ustnika i dzwon wygięte pod kątem 90 stopni od ciała, do pozycji optymalnej gry i cech akustycznych. Z ulepszeniami projektu saksofonu, które ucieleśnia King Zephyrw 1935 roku pozycja HN White jako wiodącego producenta saksofonów została ugruntowana. W 1937 roku Zephyr zyskał podwójną szyjkę, która wyeliminowała duży kołnierz na rurce korpusu przy stawie karkowym, a Zephyr Special został wprowadzony jako wersja deluxe ze zmienionym otworem, ulepszonymi przyciskami do stolika po lewej stronie i masą perłową wkładka na wszystkich przyciskach. Dostępne stały się srebrne szyjki i dzwonki. [4]

Sukces linii King trwał po drugiej wojnie światowej , z bardzo pożądanymi liniami instrumentów dętych drewnianych i blaszanych. Na instrumentach Kinga grało kilku znanych muzyków, w tym Tommy Dorsey , Charlie Parker i Harry James . [5] Zephyr Special został przemianowany na Super 20 w 1945 roku, ze zmienionym mechanizmem dźwigni dla klucza oktawy szyi. Dzięki ulepszonym mechanizmom klastra lewej ręki wprowadzonym około 1949 roku, Super 20 reprezentował zenit osiągnięć HN White’a jako producenta saksofonu. [4] Uderzający wizualnie i akustycznie róg był jednym z najbardziej pożądanych w historii. Jednak nowy konkurs z Selmer (Paryż), wspomagany przez kurs wymiany między frankiem francuskim a dolarem amerykańskim w okresie powojennym, wywarł presję cenową na amerykańskich producentów, a HN White nie był wyjątkiem. Od połowy lat pięćdziesiątych do sześćdziesiątych XX wieku imperatyw obniżania kosztów wzrósł, a funkcje zostały porzucone, aby uprościć produkcję. [4] W tym samym okresie Zephyr był sprzedawany jako instrument dla studentów.

Począwszy od wczesnych lat sześćdziesiątych King importował saksofony ze Strasser Marigaux & Lemaire (SML) we Francji, aby sprzedawać je jako King Marigaux, ponieważ zyskowność i nisza rynkowa ich krajowych saksofonów stawały się coraz bardziej problematyczne. Niektóre saksofony z firmy Julius Keilwerth z Niemiec Zachodnich zostały sprowadzone do sprzedaży jako King Tempo. Niektóre saksofony z Amati z Czechosłowacji i Kohlerta , znajdującego się wówczas w Niemczech Zachodnich, zostały sprowadzone do sprzedaży jako król Lemaire. [4]

W 1965 roku firma została sprzedana firmie Seeburg Corporation z Eastlake w Ohio, a nazwa została zmieniona na „King Musical Instruments”, co odzwierciedla długi brak modeli produkowanych pod markami „Cleveland” i „American Standard”. W 1968 roku Seeburg przeniósł produkcję do Eastlake i rozpoczął nową rundę cięcia kosztów, która skutecznie zakończyła erę Super 20 jako profesjonalnego saksofonu. Model saksofonu Zephyr został wycofany we wczesnych latach siedemdziesiątych, a następnie w 1975 roku pojawił się model Super 20.

W 1972 roku Seeburg-King przejął firmę Benge , która produkowała charakterystyczną linię trąbek w Los Angeles w Kalifornii, wkrótce potem przeniosła produkcję do Anaheim. King został pozbawiony swojej działalności w Anaheim w 1983 roku, a następnie użył nazwy Benge dla innego modelu trąbki produkowanej w Eastlake.

King wyszedł z bankructwa Seeburga w 1979 r., Będąc własnością wierzycieli Seeburga. W 1983 roku King został sprzedany Danielowi J. Henkinowi (1930-2012), właścicielowi CG Conn . W 1985 roku Henkin sprzedał swoje firmy szwedzkiej firmie inwestycyjnej Skane Gripen , która umieściła je pod nową spółką macierzystą „United Musical Instruments” (UMI). [1] UMI ożywił wysiłki Kinga na rynku saksofonów studenckich, przywracając dawne modele Cleveland 613 Alto i 615 Tenor, a także montując kilka Super 20 z zapasów sprzed 1975 roku. [6] Własność UMI przeszła na partnera Skane Gripen, Bernharda Muskantora w 1990 r. Muskantor był zainteresowany nie tylko inwestowaniem; miał rodzinne korzenie w branży muzycznej i szacunek dla dotychczasowych dokonań firmy. [7] Jego ambicje przywrócenia Kingowi statusu czołowego producenta instrumentów znalazły odzwierciedlenie w projekcie rozwojowym King Super 21, w ramach którego wyprodukowano od jednego do dwóch tuzinów prototypowych saksofonów do profesjonalnych testów w 1995 roku. Trzeźwe spojrzenie na koszty produkcji i stan rynku saksofonów high-end przekonał UMI, że projekt jest nie do zrobienia i produkcja została odwołana. [4] Firma Steinway Musical Instruments nabyła UMI w 2000 r. Od 2003 r. Instrumenty dęte blaszane marki King są produkowane pod marką KingConn-Selmer, Inc. , spółka zależna Steinway MI. [8] W 2005 roku zaprzestano używania nazwy Benge w odniesieniu do dętych mosiężnych, chociaż modele Benge są nadal produkowane w Anaheim i sprzedawane pod marką Burbank.

SML

Strasser, Marigaux i Lemaire, spółka założona w 1934 roku przez trzech partnerów. Marigaux był uważany za jednego z najlepszych twórców oboju, pracował u Buffeta, Lemaire umarł najwcześniej z nich, pozostali partnerzy próbowali przejąć jego akcje. Do 1982 roku SML produkowało około 400 saksofonów rocznie, ale niestety nie wytrzymała konkurencji z Selmerem. SML wprowadziło kilka rewelacyjnych ulepszeń saksofonu: suwany pierścień na szyjce saksofonu, nowe rozwiązanie klap oktawowych, od teraz szybszych, śruby zrobione ze specjalnej hartowanej stali, robione ręcznie klucze i mechanizmy, powiększony roztrąb w tenorach, poprawiony mechaniz H i Bb, dokładne intonowanie w całej skali instrumentu.
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacjiPrzejdź do wyszukiwania

Marigaux Oboe
Marigaux , znany również jako SML ( Strasser-Marigaux-Lemaire ) jest francuskim producentem wysokiej jakości instrumentów dętych drewnianych instrumentów muzycznych .

Marigaux jest uważany za jednego z najlepszych twórców obojów na świecie. Firma stworzyła linię instrumentów dętych drewnianych, która obejmuje również klarnety, saksofony, flety i fagoty.

Historia
Strasser Marigaux & Lemaire została założona 12 stycznia 1935 r. Przez trzech wspólników: Charlesa Strassera, biznesmena urodzonego w Szwajcarii; Marigaux, konstruktor instrumentów, który trenował w Buffet-Crampon , gdzie jego ojciec był „premierem ouvrier”, oraz Lemaire. Po śmierci Lemaire’a wiele lat temu, Strasser i Marigaux kupili udziały swojego wspólnika i firma stała się znana jako „Strasser-Marigaux”. Marigaux zmarł na początku lat 70., pozostawiając Strassera jedynym właścicielem firmy. Strasser następnie sprzedał SML (nadal używa tych inicjałów) spółce holdingowej – Strasser-Marigaux SA.

Strasser Marigaux rozpoczął swoją działalność w Paryżu od produkcji saksofonów i fletów . Produkcję obojów i klarnetów rozpoczęto w warsztacie zlokalizowanym w la Couture-Boussey , na oddziale Eure , kolebce francuskiej manufaktury rzemieślniczej.

SML zaprzestał produkcji saksofonów w 1982 roku; w tamtym czasie firma produkowała 400 saksofonów rocznie. Sprzedawał także saksofony firmie King Musical Instruments, która sprzedawała je pod nazwą „King Marigaux”. Rzecznik firmy powiedział, że SML przestało produkować saksofony, ponieważ „po prostu nie mogliśmy już konkurować z Selmerem ” i „… poświęcilibyśmy się całkowicie ulepszaniu oboju i klarnetu”.
Marigaux jest twórcą oboju powstałym w 1935 roku.

Plik 12 stycznia 1935Firma Strasser Marigaux została założona przez trzech partnerów: panów Strassera, Marigaux i Lemaire, stąd obecny akronim firmy SML 1 .

Strasser Marigaux rozpoczął swoją działalność w Paryżu od produkcji saksofonów i fletów. W tym samym czasie w warsztacie zlokalizowanym w La Couture-Boussey , miejscowości w regionie Eure , kolebce francuskiego rzemiosła , rozpoczęto produkcję obojów i klarnetów .

W 1975 roku Strasser, Marigaux kupił firmę Malerne (de la Couture-Boussey). Marigaux jest eksportowane do około sześćdziesięciu krajów i jest grane w kilku orkiestrach. Podczas całego cyklu produkcyjnego wszystkie operacje są sprawdzane, a na koniec obój jest nastrojony przez Michela Croquenoya ( główny obój Narodowej Orkiestry Francji) i François Leleux , międzynarodowego koncertującego i supersolistę Monachijskiej Orkiestry Filharmonicznej. 2 .

Yamaha

Założyciel fabryki instrumentów Torakusu Yamaha zaczął produkcję w roku 1887. Zbudował wtedy organy, od 1900 rozpoczął produkcję pianin. Produkcję instrumentów dętych rozpoczęto dopiero w 1965 roku, co jak na wielką popularność tych instrumentów jest niesamowite. Filozofia firmy wydaje się być prosta: robić dużo tanich i dobrych instrumentów skierowanych ku uczącym się, a po osiągnięciu doskonałości zaatakować konkurencję.

Keilwerth

W roku 1925, Niemiec, Julius Keilwerth założył w Graslitz fabrykę instrumentów.
Julius Keilwerth najpierw terminował dla firmy Kohlert w Graslitz , Czechosłowacji . Po tym stażu Julius Keilwerth i jego brat Max założyli warsztat w swoim domu około 1925 lub 1926 roku. Produkowali głównie saksofony dla Adler i FX Hüller. Firma Julius Keilwerth stała się jednym z największych producentów saksofonów w Europie na początku drugiej wojny światowej, zatrudniając około 150 pracowników. Po II wojnie światowej firma przeniosła się do swojej obecnej siedziby w Nauheim w Niemczech .

W 1948 roku stare zakłady produkcyjne Juliusa Keilwertha w Graslitz, obecnie Kraslice , stały się częścią czeskiego kolektywu Amati, jednak pierwsze saksofony sprzedawane przez Amati były nadal sygnowane znakiem towarowym „JGK – Best in the World”, miały nazwę modelu ” Toneking ”i miał numery seryjne Juliusa Keilwertha.

Zmiany własności
Boosey & Hawkes kupił Keilwerth w 1989 r. I połączył firmę ze Schreiber w 1996 r. Połączona firma została sprzedana The Music Group w 2003 r. W 2006 r. Music Group została rozbita, a Schreiber & Keilwerth stała się niezależną firmą. W marcu 2010 roku firma Schreiber & Keilwerth złożyła wniosek o upadłość. W dniu 1 sierpnia 2010 roku zostały przejęte przez Buffet Crampon .
Większość z tych modeli historycznych była również dostępna z różnymi „pakietami”, takimi jak „EX” („Exklusiv”) z bardziej wyszukanym grawerem, dodatkowym napisem na klawisze, dodatkową wkładką z macicy perłowej lub rysowanymi i walcowanymi otworami tonowymi.

Julius Keilwerth wyprodukował również ograniczoną ilość trąbki zwanej „Toneking 3000”. Być może miały miejsce inne krótkie wyprawy do produkcji innych instrumentów dętych drewnianych lub dętych blaszanych, ale żadne zapisy nie są dostępne w chwili pisania tego tekstu (luty 2012).

W 1986 roku firma zatrudniła saksofonistę jazzowego Petera Ponzola jako konsultanta w celu udoskonalenia i przeprojektowania saksofonów Keilwerth na rynek jazzowy. Efektem tego są saksofony altowe i tenorowe „Modell Peter Ponzol”. Nowoczesny skład saksofonów Keilwerth wywodzi się od modelu Petera Ponzola.
Uwaga: późniejsze modele H. Couf, takie jak 3200 i Royalist II, zostały wykonane przez United Musical Instruments, a nie firmę Julius Keilwerth.
Pod koniec lat 80-tych Keilwerth wprowadził na rynek saksofony z serii SX90R i zyskał poparcie muzyków jazzowych, takich jak Branford Marsalis , Courtney Pine , Ernie Watts , Don Wise , James Moody , Ron Holloway , Mike Smith i David Liebman .

Julius Keilwerth sprzedaje szeroką gamę saksofonów studenckich / średniozaawansowanych i profesjonalnych, od sopranów po basowe . W 2009 r Keilwerth wytwarzane ST90 zakres studenta, EX90 zakres pośrednią i SX90 , CX90 , SX90R zakresu zawodowego, z SX90R wyposażony przylutowane na pierścienie tonehole (różnych od walcowania obrzeży tonehole utworzonych z rozciągniętych kominów). Po 2010 roku linia produktów została skonsolidowana do profesjonalnych instrumentów SX90 i SX90R oraz instrumentów studenckich / średniozaawansowanych serii ST . W 2013 roku Keilwerth przedstawił MKX profesjonalne saksofony altowe i tenorowe z mniejszym otworem dla bardziej skupionego dźwięku.
Academy
Alexandre

H&A Selmer Bundy Special (1950s-1960s)
Buffet Expression
Calvert Deluxe, Champion, Crestone
Heritage
Gotz
Imperial
Jazz King, Jubilee
King Tempo saxophones (1960s)
Major, Manhattan, Martelle, Marco, Miraphone
PIA, Prelude (made for Hakkert)
Ravoy, Reynolds, Richard Gareis, Roger, Royalist
Silvertone, Star
TAM, Troubadour
US Admiral
Vedette
Vincent Albert
Wikina, Winsall
SX90R: wyprodukowano w Niemczech przez Keilwerth
SX90: wyprodukowano w Niemczech przez Keilwerth
MKX: wyprodukowano w Niemczech przez Keilwerth
CX90: wyprodukowano w Niemczech przez Keilwerth (wycofane po 2010)
EX90 seria I: wyprodukowano w Niemczech przez Keilwerth
EX90 seria II: wyprodukowano w Niemczech przez Keilwerth do 2003 r. [1]
EX90 seria III: części wyprodukowane w Niemczech przez Keilwerth. Montaż i wykończenie przez Amati w Czechach (wycofane po 2010)
ST90 seria I: wyprodukowano w Niemczech przez Keilwerth
ST90 seria II: części wyprodukowane w Niemczech przez Keilwerth. Montaż i wykończenie przez Amati w Czechach do 2003 r. [1]
ST90 seria III: wyprodukowano na Tajwanie . Montaż na Tajwanie
ST90 seria IV: wyprodukowano na Tajwanie przez KHS (kontynuowana jako seria ST po 2010 r.)

Keilwerth Made
Couf Superba 1 & 2
Royalist
Conn DJH
Buffet
Edgeware
Marco
Vincent Albert
Martelle
Winsall
Bundy Special
Armstrong
Heritage
King Tempo
Champion
Calvert Deluxe

Buffet

Produkcja instrumentów Buffet rozpoczęła się w roku 1825 w Paryżu. Początkowo firma produkowała klarnety i flety wykorzystując niemiecki patent Bohema. Pierwszy saksofon wyprodukowała już dwadzieścia lat po wynalezieniu saksofonu przez Saxa. W 1830 roku Denis Buffet ożenił się z Zoe Crampon i od tej pory firma miała nosić nazwę: Buffet Crampon. W roku 1981 weszła w spółkę Boosey & Hawkes.

Buffet Crampon to francuski producent instrumentów dętych drewnianych , w tym obojów , fletów , saksofonów , rogów angielskich i fagotów ; Jednak firma jest prawdopodobnie najbardziej znana ze swoich klarnetów , ponieważ Buffet jest marką wybieraną przez wielu profesjonalistów. [1]

Buffet Crampon rozpoczął produkcję instrumentów muzycznych w 1825 roku wyłącznie we Francji, ale od tego czasu rozszerzył swoją działalność o zakłady produkcyjne w Niemczech i Chinach. Od momentu powstania firmy Buffet Crampon rozszerzył swoją działalność na rynek światowy. Jérôme Perrod, dyrektor generalny Buffet Group, kieruje markami Buffet Crampon, Besson , B&S, Antoine Courtois , Hans Hoyer, J. Keilwerth , Meinl Weston, Powell Flutes , Scherzer i W. Schreiber. [2]
Denis Buffet-Auger, z rodziną bufet z francuskich instrument muzyczny twórców, zaczął tworzyć jakości klarnety w Paryżu, we Francji w 1825 roku firma rozszerzyła pod Jean-Louis Buffet i jego żony Zoé Crampon i stał się znany jako Buffet Crampon. (Inny członek rodziny, Auguste Buffet jeune , który współpracował ze słynnym klarnecistą Hyacinthe Klosé przy opracowywaniu systemu Boehm na klarnet, prowadził własną działalność niezależnie od Buffet Crampon).

W 1850 roku Buffet Crampon założył swoją siedzibę w Mantes-la-Ville . Firma stale poszerzała swój asortyment i jakość w produkcji instrumentów, rozpoczynając produkcję saksofonów w 1866 roku i zdobywając liczne nagrody.

W 1877 Buffet przejął firmę Evette & Schaeffer Company i zaczął używać tej nazwy jako swojej marki instrumentów. W 1908 roku Buffet zaczął eksportować instrumenty do USA. W 1910 roku Buffet wprowadził saksofon Apogee premium model, który miał innowacyjne funkcje klawiszy, które zostały później zaadaptowane przez innych producentów. W 1918 roku Buffet zaczął sprzedawać swoje instrumenty z linii premium pod własnym nazwiskiem, jednocześnie oferując różne instrumenty niższej klasy pod markami Evette & Schaeffer i Evette. W latach trzydziestych Buffet zaczął zlecać instrumenty Evette & Schaeffer innym producentom. [3]

W 1950 roku firma Buffet opracowała swój słynny klarnet R13 , niezwykle popularny klarnet profesjonalny. W tym samym roku firma rozpoczęła również produkcję saksofonów model Dynaction , które ewoluowały w modele Super Dynaction (1957) i wysoko cenioną serię S (1973). [3] Buffet stał się również wiodącym dystrybutorem instrumentów dla studentów w Europie, sprzedając saksofony francuskiej i włoskiej produkcji pod swoją marką Evette & Schaeffer. W latach 70. pozycja firmy na rynku saksofonów studenckich załamała się w obliczu konkurencji ze strony Yamahy, który oferował wyższą jakość i nowocześniejsze instrumenty oraz tańsze wschodnioniemieckie, czeskie i azjatyckie firmy. Ich załamaniu na rynku studenckim towarzyszyła pogarszająca się pozycja na rynku profesjonalnych saksofonów, która doprowadziła do zaprzestania ich produkcji w połowie lat 80. W 2008 roku Buffet ponownie wszedł na rynek saksofonu ze swoim modelem 400 , pochodzącym z Chin. [4]

W 1981 roku Buffet dołączył do Boosey & Hawkes , która w 2003 roku sprzedała francuską firmę The Music Group . Dwa lata później Buffet został kupiony przez francuską grupę. W 2006 roku Buffet Crampon przejął dwóch producentów instrumentów dętych blaszanych, Antoine Courtois Paris i Besson . W 2008 roku Buffet Crampon nabył fabrykę klarnetów Leblanc w La Couture-Boussey , Département of Eure, Haute-Normandie we Francji. W 2010 roku Buffet przejął firmę Julius Keilwerth z Niemiec, przejmując dystrybucję ich charakterystycznych saksofonów. W 2014 roku Buffet wprowadził profesjonalny poziom Senzosaksofon altowy. Senzo, zbudowane w ramach współpracy między obiektami Buffet i Keilwerth, oznaczało powrót produkcji saksofonu Buffet do Francji po raz pierwszy od połowy lat osiemdziesiątych. [5]

Niedawno firma Buffet podjęła pewne wysiłki, aby chronić afrykańskie drzewa Blackwood , które dostarczają drewno grenadilla do klarnetów, przed wyeliminowaniem poprzez wprowadzenie do swojej oferty niektórych produktów kompozytowych z drewna. Jednak Buffet zdecydował, że nie przyjmie standardu zrównoważonej gospodarki leśnej opracowanego przez Forest Stewardship Council . Modele z drewna kompozytowego Buffet nie mają struktury słojów prawdziwego produktu drzewnego i jako takie nie mają problemu z pękaniem z powodu zmian środowiskowych, które zwykle obserwuje się w klarnetach i innych instrumentach drewnianych.

Klarnety Evette and Evette & Schaeffer
Do lat 80. tylko profesjonalne klarnety nosiły nazwę Buffet. Tańsze klarnety przeznaczone na rynek początkujący i średniozaawansowany nosiły odpowiednio marki „Evette” i „Evette & Schaeffer”. Przez pewien czas klarnety Evette były faktycznie budowane przez innych producentów pod patronatem Buffeta i instrumenty te są oznaczone jako „Evette sponsorowana przez Buffet”. Na początku lat siedemdziesiątych Buffet produkował Evette we własnej fabryce w Paryżu, a około 1979 roku manufaktura została przeniesiona do fabryki należącej do Buffeta w Niemczech. Klarnety Evette & Schaeffer powstały w Paryżu. Używanie marek Evette i Evette & Schaeffer zakończyło się około 1985 roku, kiedy firma zaczęła używać nazwy Buffet na wszystkich swoich klarnetach.

Modele klarnetów

Clarinet in D autorstwa Buffet Crampon, Metropolitan Museum of Art
Buffet Crampon wydał kilka modeli klarnetu od połowy XX wieku, począwszy od modeli studenckich po profesjonalne w marketingu. Rozwój nowych modeli czasami prowadził do wycofywania starszych modeli. Modele studenckie są zwykle wykonane z żywicy ABS, podczas gdy modele średnio-zaawansowane i profesjonalne są zwykle wykonane z drewna grenadilla. Profesjonalne modele są zwykle wykonane z bardziej wyselekcjonowanego drewna grenadilli i zwykle nie są bejcowane. Dla wybranych modeli profesjonalnych udostępniono różne opcje, w tym opcję Greenline, dodatkowe funkcje klawiatury i pozłacane klawisze.

B ♭ klarnet RC Prestige, niklowany
Klarnety sopranowe B ♭
Student
Model Obecnie w produkcji? Ciało Uwagi
Evette Nie Żywica ABS Następca modelu B12
B10 Nie Żywica ABS
B12 Nie Żywica ABS Następca modelu Prodige
Średniozaawansowany
Model Obecnie w produkcji? Uwagi
Evette Nie Następca modelu E11
Model mistrzowski Evette Nie Następca modelu E12
Evette & Schaeffer Nie Następca modelu E13
Model mistrzowski Evette & Schaeffer Nie
E11 tak Wyprodukowano w Chinach / Niemczech; częściej sprzedawane w Stanach Zjednoczonych
E11 Francja Nie Wyprodukowano w Chinach / Francji; zastąpiony przez model E12F
E12 Nie Nazywany wentylatorem E45 sprzed 1992 roku
E12F tak Wyprodukowano we Francji / Niemczech; wprowadzona we wrześniu 2012 r
E13 tak Wyprodukowano we Francji
Prodige tak Najnowszy model studencki
Profesjonalne
Model Obecnie w produkcji? Opcja Greenline? Uwagi
Międzynarodowy Nie Nie Podstawowy model półprofesjonalny, znany również jako model C13
Konserwatorium tak Nie Model półprofesjonalny, znany również jako model C12
R13 tak tak Najpopularniejszy profesjonalny model, nazwany na cześć jego projektanta Roberta Carrée
RC tak tak Wyewoluował z modelu R13 z charakterystycznym kształtem lufy i dzwonu; opracowany w 1974 roku przy pomocy lutnika Roberta Carrée, od którego pochodzi nazwa modelu [6]
S1 Nie (1970–1985) Nie Odpowiednik R13; wyprodukowane w latach 70-tych i wczesnych 80-tych; zaprojektowany tak, aby miał lufę o odwróconym stożku i otwór podobny do wcześniejszych klarnetów R13
Zabytkowe Nie (1996–2015) Nie Zastąpił S1; bliżej oryginalnego projektu otworu R13 z lat 50
Festiwal tak tak Ma otwór R13 z gęstszym drewnem; klucz rejestru jest o 1 mm wyższy niż w standardowym R13; ma dodatkową alternatywną lewą dźwignię Eb / Ab
R13 Prestige tak tak Wykonane z najwyższej jakości niebarwionego drewna grenadilla; ma dodatkową alternatywną lewą dźwignię Eb / Ab
RC Prestige tak tak Mniejszy otwór niż model R13; bardziej popularny w Europie; ma dodatkową alternatywną lewą dźwignię Eb / Ab
Elita Nie (1980–2002) Nie Obecnie produkowane tylko dla Lohff i Pfeiffer z Danii; zastąpiony na większą skalę przez Toscę; wszystkie pierścienie wzmacniające były z czarnego włókna poliwęglanowego
Tosca tak tak Wprowadzony w 2003 roku; ma unikalny projekt otworu i zmieniony kształt klawiszy; ma pomocniczy klawisz Eb i klawisz korekcji niskiego F.
Boski tak Nie Wprowadzony w marcu 2012 roku jako topowy model firmy Buffet
Legende tak Nie Wprowadzony w lipcu 2017 roku jako topowy model Buffeta
Klarnety Harmony
Wszystkie klarnety Harmony firmy Buffet Crampon to profesjonalne modele wydawane pod szyldem „Prestige”.

Instrument Aktualnie dostępne? Opcja Greenline? Uwagi
Basset A tak Nie Rozbił w A; schodzi do niskiego C
Róg basetowy F. tak Nie Rozbił się w F.
Klarnet altowy tak Nie
Contra-alto tak Nie
Klarnety basowe
Model Poziom Opcja Greenline? Uwagi
1180 Student Nie Ponownie wprowadzony w 2013 roku
1183 Profesjonalny tak Rozszerza się do niskiego Eb
1193 Profesjonalny tak Rozszerza się do niskiego C
Tosca (1195) Profesjonalny Nie Rozszerza się do niskiego C
Podwójne Stroiki
Instrument Model Poziom Opcja Greenline? Uwagi
Obój Konserwatorium Student Nie
Obój Prestiż Profesjonalny tak
Obój Orfeo Profesjonalny tak Wprowadzono w marcu 2012 r
Rożek angielski Prestiż Profesjonalny Nie
Fagot Prestiż Profesjonalny Nie
Modele fletów
Pierwotnie flety Buffet Crampon były produkowane w Paryżu we Francji. Ale w 1981 roku firma została wykupiona przez Boosey & Hawkes, a ich flety były produkowane w fabrykach Boosey & Hawkes w Anglii (a później w Niemczech) w latach 1981-2004. W 2005 roku firma Buffet Crampon wróciła do rąk francuskich. W 2016 roku Buffet Crampon kupił Powell Flutes , Maynard, Massachusetts , która nadal jest odrębną marką.

Nowoczesne flety Buffet Crampon wykorzystują skalę Coopera (patrz Albert Cooper ) i cieszą się opinią precyzyjnego strojenia. Flety z serii 200 były średniej jakości i wymagały regularnej konserwacji, aby dobrze grać. W latach 80-tych Boosey & Hawkes przeprojektowali flet Buffet Crampon na serię 6000 z ulepszonymi miseczkami i sztywniejszymi klawiszami. Seria 6000 jest ogólnie uważana za mechanicznie lepszą od 200 instrumentów.

Seria 200
225 – posrebrzane, inline G, zamknięte klucze
227 – Posrebrzany korpus, zamknięte klawisze G z odsadzeniem, główka z litego srebra
228 – posrebrzane, odsadzone klucze zamknięte G i otwarty otwór w linii (styl francuski)
Przeprojektowana seria 6000
6010 – posrebrzane, inline G, zamknięte klucze
6020 – posrebrzane, odsadzone G, dzielone E, zamknięte klucze
6040 – posrebrzane, odsadzone G, otwarty otwór (styl francuski)
6050 – posrebrzane, rzędowe G, dzielone E, otwarty otwór
Seria 7000
Modele pośrednie ze srebrnymi głowicami i platerowanymi korpusami. Numery podrzędne modeli są podobne do numerów serii 6000 jak powyżej.

Modele saksofonu
Już w 1866 roku Buffet Crampon produkował swoje pierwsze saksofony, 20 lat po wynalezieniu tego instrumentu przez belgijskiego Adolphe Saxa . Byli pierwszymi, którzy produkowali saksofony, obok tych wykonanych przez samego Adolphe’a Saxa. Dziś Buffet Crampon produkuje trzy serie saksofonów: 100 Series, 400 Series i od 2013 roku saksofon altowy Senzo.

Soprano
Dynaction (Lacquer/Silver, discontinued)
Super Dynaction (Lacquer/Silver, discontinued)
S1 (Lacquer/Silver, discontinued)
S1 PRESTIGE (Copper, discontinued)
Alto
18–20
Dynaction (Lacquer/Silver, discontinued)
Super Dynaction (Lacquer/Silver, discontinued)
Super Dynaction/S1 (Lacquer/Silver, discontinued)
S1 (Lacquer/Silver, Silver/Copper, discontinued)
S2 (Lacquer/Silver, discontinued)
S3 PRESTIGE (Lacquer/Silver, discontinued)
S3
400 Series (Lacquer/Antique matte)
100 Series (Student Model)
Senzo copper (Lacquer/Silver)
Evette
Masterpiece (Lacquer, discontinued)
Tenor
18–20
Dynaction (Lacquer/Silver, discontinued)
Super Dynaction (Lacquer/Silver, discontinued)
S1 (Lacquer/Silver, discontinued)
S1 PRESTIGE (Lacquer/Silver/Copper, discontinued)
S2 (Lacquer/Silver, discontinued)
400 Series (Lacquer/Antique matte)
100 Series (Student Model)
Baritone
18–20
Dynaction (Lacquer/Silver, discontinued )
Super Dynaction (Lacquer/Silver, discontinued)
S1 (Lacquer/Silver, discontinued)
100 Series
These are beginner instruments made in China

Series 100 alto saxophone, lacquer
Series 100 tenor saxophone, lacquer
400 Series
These are intermediate models made in China

Series 400 alto saxophone, lacquer and matte
Series 400 tenor saxophone, lacquer and matte
Series 400 baritone saxophone, lacquer and matte
Senzo
This is their top model

Senzo alto saxophone

B&S

aksofony produkcji B&S

Firma B&S wyprodukowała tylko 4 standardowe typy saksofonów: sopranowy Bb, altowy Eb, tenorowy Bb i barytonowy Eb. Firma oferowała w zasadzie tylko 2 serie modelowe saksofonów: prostsze rogi grawerowane Weltklang i nieco lepsze saksofony oznaczone B&S. Oprócz nazw, których B&S użyło do swoich rogów, użyli oni również szablonów dla innych firm, co zaowocowało bardzo dużą liczbą rogów wykonanych przez B&S, z wieloma różnymi nazwami. Niektóre z tych nazw to: Akustik, Roth, Berg Larsen, Paul Beuscher, University, Sonora i wiele, wiele innych. Zajrzyj do galerii Blechblas- und Signal-Instrumenten-Fabrik na Bassic Sax P ix, aby znaleźć więcej nazw i zobaczyć niektóre z rogów, które znalazłem do tej pory.

Historia modelu

VEB Blechblas- und Signal-Instrumenten-Fabrik zaczęli tworzyć swoje prostsze saksofony Weltklang na początku lat 60. Następnie, w połowie tamtej dekady, dodali swoje niebieskie tuby B&S , dostarczając nieco lepszą serię dla graczy do wyboru. Produkcja B&S blue label była kontynuowana do 1998 roku, kiedy to zostały one zastąpione serią 1000 klaksonów. 1

Zgadza się, zamiennikiem niebieskich tub firmy B&S była seria 1000 – tuby, które są uważane za tuby średniego poziomu. Dopiero wkrótce po zjednoczeniu Niemiec firma wyprodukowała swoje pierwsze profesjonalne tuby. Produkcja modeli z 2001 roku rozpoczęła się w 1991 roku. Wkrótce potem firma B&S podjęła próbę wejścia na najwyższy poziom rynku profesjonalnych tub tubowych swoim modelem Guardala , który był wariacją na temat roku 2001.

O co chodzi z nazwą B&S „blue label”?

„Niebieska etykieta” nie była prawdziwą nazwą modelu, ani nawet oznaczeniem, że te rogi zostały nadane przez VEB Blechblas- und Signal-Instrumenten-Fabrik. Niebieska etykieta to przydomek modelu saksofonów zbudowanych przez B&S, które VEB nazywało po prostu „B&S”. Przyczyna tego przezwiska jest dość oczywista, jeśli spojrzy się na klamrę podpierającą dzwon do ciała na saksofonach altowych, tenorowych i barytonowych B&S. Logo B&S ma niebieskie emaliowane tło.

Jednak nie wszystkie saksofony B&S miały niebieską emaliowaną klamrę podtrzymującą korpus. Niektóre zostały wykonane z całą naszywką w złotym wykończeniu. Na przykład, oto usztywnienie od dzwonka do ciała na tenorze B&S # 3661…

B&S jest producentem instrumentów dętych blaszanych w Markneukirchen , niedaleko czeskiej granicy w niemieckiej Saksonii .

B&S lub Blechblas- und Signalinstrumentenfabrik był wcześniej własnością landu wschodnioniemieckiego, ale został przejęty na początku lat 90. przez TA Musik (później przemianowany na JA Musik Gmbh) wraz z kilkoma innymi niemieckimi i francuskimi producentami instrumentów dętych.

„Żebrowana” konstrukcja korpusu do saksofonów – co to jest?
WYSŁANY DNIA 30 STYCZNIA 2008PRZEZ DAVIDA KESSLERA
Jednym z najczęstszych pytań, które otrzymuję na saksofony, jest „co oznacza żebrowana konstrukcja korpusu?”

Na saksofonie każdy klawisz jest zawieszony na korpusie nie mniej niż 2 słupkami. Słupki te można przymocować do korpusu saksofonu na jeden z dwóch sposobów.

Post To Body – Każdy słupek jest indywidualnie przylutowany do korpusu.
Korpus żebrowany – duże grupy słupków są przylutowane do dużej płyty z mosiądzu, znanej jako „żebro”. To „żebro” jest następnie przylutowywane do korpusu.

Dzięki konstrukcji żebrowej dodajesz większą wagę do saksofonu. To zmienia wibracje instrumentu. Zazwyczaj saksofony z żebrowanym korpusem dają cieplejszy dźwięk ze względu na dodatkową wagę.

Prążkowane nie zawsze jest lepsze!
Powszechnym błędem jest przekonanie, że żebrowanie jest lepsze. Powodem tego jest to, że wszystkie saksofony na poziomie studenckim są przeznaczone do budowy ciała. Większość modeli pośrednich jest żebrowana. Tak wielu sprzedawców użyje tego jako wyjaśnienia, dlaczego model pośredni jest droższy, cytując go jako lepszy.

Istnieje wiele profesjonalnych modeli saksofonów, które nie posiadają konstrukcji żebrowej. Należy pamiętać, że waga saksofonu może negatywnie wpłynąć na grywalność, jeśli konstrukcja jest zbyt ciężka dla projektu.

Konstrukcja saksofonu ma większy wpływ na ton saksofonu niż na wagę. Jeśli więc masz projekt, który z natury jest już ciemny, to dodanie większej wagi może być w rzeczywistości negatywne.

Na przykład, wszystkie nowoczesne profesjonalne saksofony Keilwerth nie mają żebrowanego korpusu. Zamiast tego używają post do budowy ciała. Wiele profesjonalnych tub vintage również nie miało konstrukcji żebrowej.

Modele typu „post-to-body” wibrują łatwiej niż modele korpusów żebrowanych. Dlatego modele studenckie są wykonane w ten sposób, co ułatwia zabawę podstawowemu początkującemu. Jednak w zależności od konstrukcji saksofonu, bardziej żywe ciało może być lepszym wyborem.

MARTIN MADE:
Abbott Premier
American Artist
American Perfection
American Professional
Beaufort American
Bruno
Commander
Champion
Colonial
Concertone
Couturier
Dick Stabile
Dorn & Kirschner
Gary
Gold Star
Harmony
Honercomb
Horace
Indiana Band Instrument Company
Kingston
Knickerbocker
Lyon & Healy
Lyric
Manhattan
Melody Master
Oliver Ditson
Pedler
Perfacktone
Reynolds
Sherwood
Standard Artists
Supertone
Symphony
Tempertone
Wurlitzer
Vega

Szablon to saksofon wykonany przez dużego producenta, ale z inną nazwą. Sklepy muzyczne, szkoły i inne firmy zamawiały pewną liczbę saksofonów od jednego z głównych producentów saksofonów i umieszczały ich nazwisko zamiast nazwy firmy, która je wyprodukowała. Duży producent mógłby również stworzyć osobne marki, aby konkurować na niektórych rynkach lub mógł kupić mniejszą firmę i zachować tę nazwę. Bez względu na powód iw przeważającej części te matrycowe rogi były zbudowane z wieloma cechami ich firmy macierzystej, ale ogólna jakość rzadko dorównywała modelom marki producenta.

Głównymi firmami zajmującymi się saksofonami, które produkowały szablony, były Conn, Buescher, Martin. Selmer, Holton i York. Niektóre z tych firm zostały zakupione na czas i same stały się szablonami. Istnieje wiele sposobów, aby stwierdzić, czy saksofon został wyprodukowany przez daną firmę. Konstrukcja otworu tonowego, konstrukcja klastra klawiszy G #, konstrukcja osłony klawisza, układ klawiszy, typ mechanizmu oktawowego, oznaczenia numerów seryjnych i inne. Mówiąc o numerach seryjnych, większość szablonów nie była zgodna z zakresem numerów seryjnych firm macierzystych, więc trudno jest określić rok ich wykonania. Niestety, dostępna jest niewielka lub żadna dokumentacja dotycząca tych instrumentów.

Ta lista nie jest wyczerpująca. Może istnieć szablon Conn z nazwą dowolnego sklepu muzycznego lub małej firmy, która może znajdować się na czyimś strychu i czekać na odkrycie. Ta lista stale się powiększa, ale przynajmniej jest to punkt wyjścia, jeśli widzisz interesujący Cię saksofon i chcesz wiedzieć, kto prawdopodobnie go stworzył. Zauważysz, że niektóre szablony, takie jak Wurlitzer i Lyon & Healy, są wymienione więcej niż raz. Dzieje się tak, ponieważ w pewnym momencie zostały wykonane przez więcej niż jednego producenta.