Saksofon wykonany jest w przeważającej części z metalu. Skład stopu i technologię produkcji korpusu producenci obwarowują patentami, a nierzadko ukrywają w tajemnicy.
Wiadomo, że jest to stop miedzi, cynku i ołowiu – mosiądz.
Grubość mosiężnej blachy korpusu może być bardzo różna, najczęściej wynosi od 0,65 do 0,85 mm.
Korpus saksofonu ma kształt koniczny – stożka rozszerzającego się równomiernie do około dwóch trzecich długości rury.
Stosunek średnic początku do końca korpusu ma się jak 1/10.
U wylotu rury (czara głosowa) rozszerzenie się zwiększa.
Długość saksofonu altowego w stroju Es wynosi około 1250 mm, przy średnicy otworu szyjki – 12,5 mm.
Średnica otworu szyjki ma zatem około 1/100 długości rury saksofonu.
Dzięki tak skonstruowanej rurze saksofonu możliwe jest uzyskiwanie oktawy poprzez przedęcie oktawowe, a nie (jak w klarnecie) duodecymowe. Taka konstrukcja umożliwia także wydobycie długiego szeregu alikwotów.
Należy mieć świadomość, że saksofon ma dwie klapy oktawowe.
Ważnym elementem korpusu saksofonu jest kolano (łuk) – wygięty kawałek stożkowatej rury, łączący korpus z czarą głosową. W kolanie zachodzi wiele skomplikowanych zjawisk akustycznych, dotyczących zwłaszcza niskich dźwięków.
Czara głosowa, zwana także dźwięcznikiem lub roztrąbem, to zwykle najbardziej efektowna część saksofonu. Graweruje się na niej logo firmy i znaki określające model. Ma za zadanie wzmacniać dźwięk i robi to na tyle skutecznie, że saksofon zaliczany jest do najgłośniejszych instrumentów.
Czara głosowa przytwierdzana jest do korpusu za pomocą różnego rodzaju łączników, na których zwykle umieszcza się logo producenta. Do niedawna był to najbardziej charakterystyczny element instrumentu, pozwalający odróżnić je z dalszej odległości.
Ruchome elementy saksofonu działają poprzez system osiek i półosiek osadzonych na słupkach. Słupki bywają zazwyczaj przylutowane do korpusu. To najbardziej podatne na uszkodzenia elementy saksofonu. Nawet niewielkie uderzenie na przykład o blat stołu może je odlształcić, powodując nieszczelność jednej lub wielu poduszek. Samodzielna naprawa jest raczej niemożliwa. Wykrzywienie słupka nierzadko wgniata korpus, który trzeba wyprostować specjalną sztancą, próba wyprostowania słupka poprzez uderzenie najczęściej doprowadzi do pęknięcia lutu. Nawet pozorny powrót na miejsce może skutkować nieszczelnościami, zatem brakiem komfortu gry.
Elastyczność mechanizmów regulują przytwierdzane do słupków stalowe sprężynki. Bywa, że potrafią się zaczepić o ubranie i spaść z zaczepów, co zmniejsza komfort gry lub ją uniemożliwia. Należy je systematycznie kontrolować.
Do ruchomych elementów saksofonu przyklejane są kawałki korka, mające eliminować stuki metalowych mechanizmów. Z tego powodu niektóre klapy posiadają owijki z tworzywa sztucznego. Wypadnięcie owijki powoduje metaliczny szczęk w czasie używania tych klap. Jeśli tak się stanie, można zastąpić ją czasowo owijką z grubego drutu lub termokurczliwą owijką do przewodów.
Mechanizmy chroniące klapy. Oprócz funkcji ochronnej, większość ma wkręcone filcowe lub plastikowe ograniczniki wysokości otwieranych klap. Wysokość otwieranych klap jest istotna z punktu widzenia intonacji saksofonu. Nie należy ich samemu zmieniać, bo powrót do prawidłowej pozycji może być niemożliwy. W razie potrzeby ich regulacją zajmie się profesjonalny serwis saksofonowy.
Saksofon współczesny posiada (zwykle) 23 otwory, pozwalające wydobyć 33 różne dźwięki w postępie chromatycznym (także ćwierćtony i inne) za pomocą 11 zamkniętych i 12 otwartych klap. W klapach umieszczone są poduszkami ze skóry (tworzywa), dla lepszych właściwości akustycznych – z metalowymi lub plastikowymi krążkami zwanymi rezonatorami.
Poduszki saksofonowe wyraźnie wpływają na barwę instrumentu. Spowodowany wadliwymi poduszkami brak szczelności powoduje wzmożony wysiłek przy osiąganiu niekryjących dźwięków, a w konsekwencji błędną reakcję aparatu zadęcia i trudności emisji dźwięku.
Słabej jakości poduszki w szybkim czasie doprowadzają do rozszczelnienia instrumentu, a w związku z tym pogorszenie komfortu gry i brzmienia. Złej jakości rezonatory szybko rdzewieją, co także może doprowadzić do utraty brzmienia i konieczności remontu instrumentu.
Jakość poduszek i rodzaj rezonatorów ma istotny wpływ na komfort gry i wydłużenie czasu do remontu.
Rozłożony saksofon najlepiej stawiać na statywie. Często zachodzi jednak potrzeba odłożenia go na stół lub inna płaską powierzchnię. Każde poziome odłożenie jest dla saksofonu nieszczęśliwe. Najmniejszym złem jest odłożenie go jak na zdjęciu.
Saksofon odłożony na odwrotną stronę naraża delikatną konstrukcję mechanizmów obsługiwanych małym palcem lewej ręki na uszkodzenie. Ciężar instrumentu przenosi się na zaznaczony element, odkształcając go. Ponadto opiera się o klapę D3.
