Lester Young

Lester Willis Young, pseud. „Prez” lub „Pres” – amerykański saksofonista i kompozytor jazzowy. Wychował się w Nowym Orleanie.
Urodził się 27 sierpnia 1909 w Woodville, Missisipi, Stany Zjednoczone. Dorastał w gronie muzyków, grał w rodzinnym zespole „Young Family Band”. Opuścił zespół rodzinny w 1927 w wieku 18 lat, ponieważ odmówił grania w południowej części Stanów Zjednoczonych, gdzie występowała segregacja rasowa.

W 1933 roku osiedlił się w Kansas City, gdzie krótko grał w kilku zespołach i stał się znany z grania w zespole „Count Basie”. Wkrótce opuścił Basie aby zastąpić Hawkins w orkiestrze Fletchera Hendersona. W niedługim czasie opuścił Hendersona aby grać w zespole Andy Kirk (ok. 6 m-cy) przed ponownym powrotem do Basie.
W czasie grania z „Count Basie”Young nagrywał dla Milt Gabler w Commodore Records pod nazwą The Kansas City Sessions i grał na klarnecie. Jego sesje z klarnetem w latach 1938 – 39 są udokumentowane na nagraniach z Basie, Billie Holiday oraz z organistą Glenn Hardman, który dał mu przydomek „Pres”- skrót od Prezydenta.
W 1939r klarnet Younga został skradziony i porzucił ten instrument do około 1957. Young opuścił Basie pod koniec 1940 roku. Później prowadził kilka małych grup wraz z bratem- perkusistą Lee Young.

W tym czasie towarzyszył wokaliście Billie Holiday w kilku sesjach studyjnych (w okresie 1937 – 1941), a także stworzył niewielki zbiór nagrań z Nat „King” Cole’a.
W grudniu 1943 roku wrócił na łono Basie na 10-miesięcy co zostało przerwane wcieleniem do armii podczas II wojny światowej. Został przydzielony do regularnej armii, gdzie nie wolno mu było grać na saksofonie. W tym czasie został znaleziony z marihuaną i pod wpływem alkoholu i stanął przed sądem wojennym. Nie walczył z zarzutami i został skazany. Przez rok był zatrzymany w koszarach skąd został zwolniony pod koniec 1945. Jego doświadczenia zainspirowały jego utwór „Blues” Kariera Younga po II wojnie światowej rozwinęła się. Dołączył do grupy Norman Granz’s Jazz at the Philharmonic w 1946, koncertując regularnie z nimi w ciągu najbliższych 12 lat.
Dokonał wielu nagrań studyjnych pod nadzorem Granz, jak również 3 płyty z Nat King Cole.
Od około 1951 roku, poziom grania Younga gwałtownie spadł, coraz więcej pił przez co musiał poddać się w listopadzie 1955 hospitalizacji w następstwie załamania nerwowego. Jego stan poprawił się i w styczniu 1956 roku nagrał dwie sesje z pianistą Teddy Wilson, trębaczem Roy Eldridge, puzonistą Vic Dickenson, basista Gene Ramey i perkusista Jo Jones – które zostały wydane jako The Jazz Giants ’56 i albumów Pres i Teddy.

W niedługim czasie jego alkoholizm osłabił go- jadł znacznie mniej, pił coraz więcej i chorował. Mocno osłabiona siła fizyczna Younga w dwóch ostatnich latach życia przyniosła gorszej jakości granie. Ostatnie nagrania studyjne i występy na żywo w Paryżu wykonał w marcu 1959 roku z perkusistą Kennym Clarkiem.
Zmarł 15 marca 1959 roku, kilka godzin po powrocie do Nowego Jorku, w wieku lat 49.
Pochowany został na Cmentarzu Evergreeny w Brooklynie.
Styl gry Younga miał wpływ na wielu innych saksofonistów tenorowych: Stan Getz, Zoot Sims, Al Cohn, Gerry Mulligan,Sonny Stitt , Charlie Parkera i cały ruch be-bop, Dexter Gordon, Warne Marsh.

Autorką wpisu jest Maria Rutecka
Fotografia tytułowa – William P. Gottlieb collection at the Library of Congress. According to the library, there are no known copyright restrictions on the use of this work.