Tonalność

Tonalność jest takim sposobem łączenia dźwięków, żeby możliwe było odniesienie do dźwięku podstawowego. W tej pracy będziemy używać tonalności dur-moll, a jej główną manifestacją jest skala majorowa.
Skala majorowa (durowa) zbudowana jest z siedmiu stopni: dwóch całych tonów, półtonu, trzech całych tonów i półtonu.
Jeśli skala zaczyna się od konkretnego, nazwanego dźwięku – nazywamy ją gamą.
Gama C-dur

I stopień nazywamy toniką (T).
II stopień.
III stopień – medianta górna.
IV stopień – subdominanta (S).
V stopień – dominanta (D).
VI – submedianata.
VII – dźwięk prowadzący w górę.

Stopień I jest w gamie najważniejszy, jest dźwiękiem centralnym.

Na każdym stopniu gamy, z dźwięków należących do tej gamy (gamowłaściwych), możemy zbudować trójdźwięki. Takie trójdźwięki będą się nazywać podobnie.

I akord zbudowany na pierwszym stopniu nazywamy toniką (T), a jego pierwszy dźwięk – prymą toniki.
II stopień – subdominanta II stopnia.
III stopień.
IV stopień – subdominanta (S).
V stopień – dominanta (D).
VI stopień.
VII stopień – gominsnta stopnia siódmego (bez prymy)
Akordy T, S, D (tonika, subdominant, dominanta) nazywamy triadą harmoniczną.
Akordy na trzecim i szóstym stopniu skali nazywamy różnie, w zależności od spełnianych funkcji harmonicznych.

W tonacji C dur, akord Am może pełnić funkcje toniki lub subdominanty szóstego stopnia, akord Em – toniki lub dominanty stopnia trzeciego.

Pomimo że na saksofonie nie gra się akordami, zasady harmonii dotyczą także muzyki saksofonowej – współbrzmienia można sprowadzić do pasaży (rozłożonych akordów).

Za pomocą dźwięków gamowłaściwych, na stopniach skal można budować także czterodźwięki (także pięciodźwięki i więcej).