Słyszenie własnego saksofonu

Właściwością słuchu ludzkiego jest umiejętność słyszenia kierunkowego. Spowodowane jest ono możliwością słyszenia przez każde ucho oddzielnie różnic faz sygnału dźwiękowego. Wrażenie kierunku ustaje, jeśli źródło dźwięku znajduje się dokładnie w płaszczyźnie symetrii głowy.
Słuch ludzki ma możliwość ustalania kierunku, także przez analizę różnicy czasu i natężenia dźwięku dla każdego ucha oddzielnie. I to z olbrzymią precyzją.Podczas gry na saksofonie na słuch saksofonisty działają różne bodźce:
– przewodnictwo kostne wibracji ustnika,
– nieliniowe wzmacnianie pasma w małżowinie usznej,
– maskowanie dźwięku,
– dźwięki saksofonu z niewielkiej odległości docierające do ucha saksofonisty, a także dźwięki odbite od ścian, podłogi i sufitu.
Nic więc dziwnego, że saksofonista może nie wiedzieć jak naprawdę brzmi jego saksofon.Pracując nad brzmieniem saksofonu, należy kontrolować postępy poprzez częste nagrywanie swojej gry dobrym mikrofonem.
Jest kilka prostych sposobów polepszenia obiektywnego słyszenia własnej gry:
1. Ćwiczenie przy ścianie lub w kącie pokoju – dźwięk odbity od ścian wraca do uszu saksofonisty. Zawiera on wzmocnione górne alikwoty, które są słabiej słyszalne przy graniu bez tych odbić. Te słyszalne alikwoty łatwiej kontrolować.
2. Granie z nagłośnieniem (mikrofon i wzmacniacz z kolumną lub słuchawki). Taki układ wprawdzie wnosi pewne zniekształcenia, ale może zwrócić uwagę na pewne elementy brzmienia wcześniej niesłyszane.
3. Granie z czarą głosową zwróconą w stronę pulpitu. Dźwięk odbity od pulpitu wzmacnia niektóre składowe harmoniczne.
4. Używanie reflektora akustycznego – urządzenia od odbić dźwięku wychodzącego z czary głosowej, przypinanego do saksofonu lub statywu.
5. Używanie urządzeń do tłumienia dźwięków saksofonu – dzięki nim można wzmacniać (tłumić) inne niż zwykle słyszane alikwoty.
6. Granie w dużych pomieszczeniach, z dużym pogłosem lub niewytłumione (łazienka etc). Takie pomieszczenia uwypuklają dolne i średnie pasmo.
7. Granie w otwartych przestrzeniach (łąka, las).Nie należy przyzwyczajać się do jednego rodzaju akustyki pomieszczenia. Uniknie się wtedy przykrych zaskoczeń w czasie występu na źle nagłośnionej scenie lub nietypowej sali koncertowej.

Należy też pamiętać, że akustyka pomieszczenia stymuluje często sposób grania: pogłos może ograniczyć szybkość przebiegów w muzyce improwizowanej lub zmienić tempo wykonań w muzyce klasycznej.